من عشق را ...

     من عشق را میفهمم ،

از دورددست ها و مسافتهای طولانی چون بویی خوش که رایحه اش مشام را نوازش و آرامش را به روان آدمی هدیه میکند و گاه از نزدیک ،

آنگاه که نفس میکشم گرمای وجودش را حس میکنم و آتشی در درونم شعله ور میشود که تنم را به بهانه ی عشق میسوزاند .

    من عشق را میفهمم ،

از نگاه هایی مهربان و ملایم که می مانند و آدم در عمق احساسشان غرق میشود و حتی از نگاهی که تمام وجودم را زیر سؤال میبرد چه آن هنگام که مستقیم و بی واهمه نگاهم میکند و چه آن زمان که زیر چشمی و پنهان از نگاه دیگران قلقلکم میدهد .

   من عشق را میفهمم 

چه آنزمان که خود اقرار کند یا با زبان بی زبانی اشارتی کند به سمت من و یا آن هنگام که زبان به گلایه گشاید و سخنانی هر چند نا خوشایند نثارم شود و دیگران بفهمند حتی شاید گاها سخن از تنفر و ندیدن و نشنیدن باشد .

     و عشق را میشنوم  آنزمان که همه ی حواس آدم به شنیدن صدای پا و گذر کردن از مسیری باشد که روزی دنیایش را برای او می ساخت 

خاطراتی که مرور میشوند و آدم گیج و گنگ فقط نگاه میکند به جایی که 

هیچ کس نیست 

هیچ چیز نیست 

و هیچ وجود ندارد 

  من عشق را میفهمم 

                 میبینم 

                    و حس میکنم  .

 

                                همیشه